Na het EK in Bulgarije, waar ik niet helemaal tevreden over was, gaf dit WK me direct de kans om me te revancheren. En dat maakte dat ik best wel gespannen was van tevoren. Zo zei ik in een interview met Team Allianz: “Het is de eerste keer dat ik in Oman ben. Ik kijk er heel erg naar uit om te racen. Ik ben wel positief gespannen, want ik wil graag een goed resultaat neerzetten. Het is allemaal vrij nieuw hier, maar ik heb een goed gevoel over de afgelopen paar dagen met de training. Het bootje is goed. Mijn doel is om bij de eerste vijf te eindigen.”
Kortom; aan ambitie geen gebrek. Ik wilde na mijn 10e plek op het WK van vorig jaar de volgende stap zetten. En nog even voor de lezers die het zeilen niet volgen: het wereldkampioenschap werkt als volgt. Als het weer het toelaat, bestaat dit kampioenschap uit een serie van 12 races, gezeild over een periode van zes dagen, van 1 tot en met 6 december. Op de planning staan twee races per dag en indien nodig kunnen er drie gezeild worden. Na vier races mag je één resultaat schrappen (je minste natuurlijk) en na 10 races volgt een tweede schrapresultaat. Er is in deze Laserklasse dus geen Medalrace zoals je dat in andere zeil-klasses wel hebt.
Deze eerste dag in de brandende Arabische zon liet al mooi zien hoe flexibel je moet zijn als zeiler. Want zoals het oudhollandse gezegde luidt: “Niets is zo veranderlijk als het weer”. En dat bleek ook hier het geval te zijn. Ik neem jullie mee in mijn eerste dag op het WK.
8.00 uur: “Zo veel spanning.” Met die gedachte werd ik wakker. Ik ben zo ongelofelijk blij als we de eerste wedstrijd hebben gezeild. Die eerste dag… Man. Niet te doen. Maar zenuwen maken mij scherp, dus koppie erbij en gas geven! Dus hup, tijd om op te staan!
8.30 uur: Er stond een heerlijk ontbijt buffet klaar met eitjes en verschillende broodjes etc. Ik ben echter niet heel variërend met mijn ontbijt buffet. Het is elke dag havermoutpap (yummie) met daarbij een paar kleine pannenkoekjes met honing en fruit een vers sap en water. Elke keer hetzelfde. Noem het bijgeloof.
10.00 uur: Warming up. Zorgen dat de spiertjes fit zijn. Nog even de aantekeningen doorlezen waarin ik onder andere de tactiek, de lokale omstandigheden en mentale aandachtspunten doorneem. Ik doe nog wat ademhalingsoefeningen om mijn zenuwen onder controle te houden (of eigenlijk krijgen) en mijn focus scherp te hebben. Natuurlijk onder begeleiding van lekkere feestmuziek. Dit maal hulde aan de Gebroeders Co.
10.30 uur: Ik loop naar mijn boot om deze klaar te maken voor de eerste wedstrijddag! Ik heb er zin in. Ik ben er klaar voor. Full focus.
11.00 uur: Tijd om het water op te gaan. Toch…? We krijgen helaas het bericht dat we aan de kant moeten blijven. Er staat te weinig wind. Na een week keiharde storm en bevroren vingers in erbarmelijke omstandigheden in Bulgarije, sta ik nu aan de kant in de brandende zon met nauwelijks een zuchtje wind. Bizar.
16.00 uur: Het is klaar voor vandaag. Geen meter gevaren. Team Allianz beschrijft het treffend: “De openingsdag van het ILCA 6 Wereldkampioenschap 2021 werd het slachtoffer van een ongewoon gebrek aan wind in Barceló Mussanah Resort, waardoor de geplande races werden geannuleerd. De actie wordt morgen hervat met 63 ILCA 6 vrouwelijke zeilers klaar om te vertrekken wanneer de omstandigheden het toelaten.”
18.30 uur: Na een hele dag gewacht te hebben met spanning zonder een wedstrijd te zeilen, gaan we naar het buffet om avond te eten en de dag af te sluiten met de coach. Het was een zware dag. Mentaal althans.
21.00 uur: We doen een kaartspelletje met de Australische dames die in het hotel zitten. Natuurlijk gewonnen.
22.00 uur: Bedtijd. Morgen weer een nieuwe dag. Met hopelijk wat meer wind…
De eerste races hadden allemaal éénding gemeen: ik vloog voortvarend uit de startblokken. In alle drie de eerste races vond ik mezelf bij de bovenboei terug in de top 10. Dan lig je er goed voor, en dat geeft vertrouwen. Althans, dat zou je zeggen. Voor mij betekent dat precies het tegenovergestelde, bleek. Als je in deze positie ligt, betekent dat dat je aanvallender moet zeilen. Dat je keuzes moet maken. Zoals ik al eerder schreef (lees het hier) is dat een andere manier van zeilen. De twijfel sloeg toe, ik durfde deze keuzes (waardoor ik er juist zo goed voor lag) niet meer te maken, en dat resulteerde in fouten. Ik kan zo goed actief en met overtuiging zeilen en mijn tegenstanders aanvallen. Daarom was het zo frustrerend dat dat nu niet lukte. Ik zal jullie dan ook de samenvatting van het Facetime gesprek met mijn ouders die avond besparen.. Maar in de sport is het dan uiteindelijk heel simpel: je ziet dit terug in resultaat. En dat is confronterend. Ik leverde mijn Top10 klassering, die ik halverwege de races had verkregen, in en eindigde respectievelijk 30e, 27e, 10e. En dat is enorm balen.
Maar ik weet ook dat ik het wel kan. Daarom nam ik mezelf voor: vanaf nu ga je met volle overgave zeilen. Er waren nog gewoon 2 volle dagen (=6 races, in verband met eerdere afgelastingen vanwege de weersomstandigheden) te gaan, dus ik kon nog veel goed maken. Ook waren de omstandigheden enorm wisselend; er was soms sprake van een wind van 6-8 knopen (nog steeds niet veel, maar het is iets), soms was er helemaal geen wind. Deze wisselende omstandigheden zorgen ervoor dat het veld compleet op zijn kop gezet kan worden. En dat biedt ook met niet optimale resultaten nog perspectief. Maar die twijfel zit er natuurlijk nog steeds én je weet dat je iets goed te maken hebt. Ik zeilde op dag 5 een stuk beter en met (wind)vlagen ging het een stuk beter. Ik eindigde 14e, 20e en 12e. Nog niet de resultaten waarop ik hoopte en waarvan ik weet dat ze erin zitten, maar met name de manier van zeilen gaf enorm veel vertrouwen richting de laatste dag.
In een interview met Team Allianz zei ik aan het einde van de voorlaatste dag: “We hebben tot nu toe negen races gedaan. Het is gewoon heel moeilijk in deze condities om constant vooraan te zeilen. De wind maakt hele grote shifts en je hebt het veel drukverschillen. Je moet dan echt met volle overtuiging erin, anders werkt het niet.” En ook zei ik; “Ik wil het toernooi graag positief afsluiten. Als dat kan tenminste. Er staan nog drie potten gepland op 6 december. Ik wil gewoon knallen. Hopelijk komt er morgen wat wind. Ik weet waar ik aan moet werken én Ik wil het graag laten zien.”
En dat heb ik gedaan. Op de laatste dag hebben we 2 races gezeild, waarvan ik de eerste 16e werd en de tweede race 2e. Mijn eerste Top10-klassering dit toernooi. Zie je wel dat ik het kan. Maar yes, wat een heerlijk gevoel is dat als je dan over de finish komt. Mijn twijfel maakte plaats voor overtuiging. Ik viel het veld aan en zeilde met een mindset waarin ik alleen maar plekken kon winnen in plaats van dat ik bang was om posities te verliezen. En ook als het goed gaat is het simpel: ook dat zie je terug in het resultaat.
Kort samengevat liep het WK niet zoals ik wilde, maar ik ben blij dat ik het evenement toch positief heb kunnen afsluiten. Het is achteraf altijd makkelijk te zeggen wat ik allemaal beter had kunnen doen. Uiteindelijk is het WK mijn beste resultaat van het seizoen geweest en heeft het WK mij heel duidelijk laten zien dat de zeil-skills er zijn. Maar ook dat het zelfvertrouwen onder druk nog een belangrijk punt is waar ik aan moet werken. Uiteindelijk moet je in deze sport 6 dagen lang onder druk prestaties leveren en daarin heb ik mentaal nog een stap te maken. Wel heb ik mezelf bevestigd: het zit er onder deze voorwaarde wel in. Mijn goede voornemen voor 2022 is dan ook simpel: Vertrouw op je eigen skills. Ook als de druk toeneemt.
– Mirthe Akkerman
